Terwijl ons kleine mannetje in mijn buik vannacht een flink feest heeft gehouden en zijn bewegingen steeds sterker worden, denk ik terug aan het eerste trimester. Wat een mijlpaal om die twaalf weken te mogen bereiken waarin onze kleine vrolijk groeit en zich goed ontwikkelt. Die eerste weken waren nog zo onwerkelijk en ontzettend spannend. Alles aan de zwangerschap is een nieuwe ervaring en vanaf het zien van de positieve test kwamen de moedergevoelens bovendrijven.
De dag waarop we het ontdekten was heel typisch 1 april, waardoor je vast begrijpt waarom ik meerdere zwangerschapstesten heb gedaan. Om dan enkele weken later voor de eerste keer ons kindje (het formaat van een druif) te mogen bewonderen op de echo, maakte het echt tot een onmogelijke taak het droog te houden. We voelden pure trots, dankbaarheid en vreugde dat wij ouders mogen worden en om maar gelijk een mama-cliché de wereld in te helpen: ja, het is echt een wonder. Want zo vanzelfsprekend is het helaas niet om zwanger te worden en daar zijn we ons heel erg van bewust. We besloten onze ouders – die we voor het eerst opa en oma mochten maken – en de getuigen een maand voor onze bruiloft te vertellen dat we in verwachting zijn. Alle dierbaren verrasten wij op onze trouwdag tijdens het diner met onze special guest en de kleine is nog niet eens geboren, maar het wordt nu al door zoveel liefde en warmte omringd!
Die eerste weken genoten we van ons kleine geheim, al was dat nog behoorlijk spannend. Neem bijvoorbeeld mijn vrijgezellenfeest, de party eindigde in een sushi-restaurant waar ik normaal gesproken elke ronde wel california maki bestel. Kortom: die avond zat vol schijnbewegingen en acteerprestaties waardoor zelfs mijn beste vriendinnen niet in de gaten hadden dat ik iets minder at dan gebruikelijk. Zou ik hier op een dag een Oscar voor krijgen? Ook verbaasde ik mij over de drang om te huilen (welkom hormonen!) bij alles wat los en vast zat, zelfs tijdens enkele afleveringen van Modern Family was het raak terwijl humor in deze serie voorop staat. Het was een periode waarin ik voor het eerst een zwangerschapsbroek paste, mijn huid het zichtbaar zwaar had, mijn borsten van cupmaat besloten te wisselen, de misselijkheid gelukkig op zich liet wachten (afkloppen!), ik als vreemde craving 24/7 frikandellen en kroketten kon eten en we de gratis zwangerschapsdozen ontvingen. Mijn vriend – correctie: inmiddels man – dook in het populaire boek van Kluun ‘Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt‘ en mompelde regelmatig iets over basisregel #1: niet terugslaan, niet afbreken, maar gewoon meeveren. En nooit, maar dan ook nooit met een zwangere vrouw in discussie gaan. Bedankt Kluun! Die wittebroodsweken zijn we dan ook glansrijk doorgekomen en stiekem hoop ik dat deze basisregel ook na de zwangerschap blijft gelden… Maar nu eerst: verder genieten van het tweede trimester!
Veel liefs, Dagmar
