Kippenvel! Dat kreeg ik toen de finish in zicht kwam en het oorverdovende applaus door mijn muziek heen galmde. Ik rende zondag de 5 km bij mijn eerste hardloopwedstrijd: Run for KiKa. Als ik een wedstrijd zou kunnen lopen, dan moest het voor KiKa zijn, daar droomde ik al jaren van. En als ik iets in mijn hoofd heb zitten… Zondag maakte ik het onmogelijke mogelijk en liep ik 5 km in 32:48 minuten. Ik deel mijn ervaring!

Gierende zenuwen
De week verliep minder goed met mijn gezondheid (voor de nieuwe volgers, ik heb CVS en Fibromyalgie) waarbij veel pijn de vermoeidheid afwisselde. Toch leek het mij goed om de 5 km een keer te proberen en dit deed ik vrijdag in 32:34, een tijd die mij heel erg verbaasde. Zondag was het D-day, de dag waar ik al heel lang naar uitkeek omdat ik eindelijk de kans kreeg om aan de Run for KiKa deel te nemen. Ik stond op en voelde de pijn, maar afhaken komt niet in mijn vocabulaire voor, ook al wist ik dat het misschien wel verstandiger zou zijn. Pijnstillers, vitamientjes, een douche en een goed ontbijt later voelde ik de zenuwen toch een beetje opkomen, maar het moest lukken! 

Run for KiKa
Het was schitterend hardloopweer, niet te koud en het zonnetje scheen volop. Daarnaast was de sfeer onvergetelijk. De eerste editie van Run for KiKa Utrecht was dan ook een groot succes en de feestelijke middag vond plaats in het Maximapark waar een mooi parcours was uitgestippeld. Alle Runners, inclusief de enthousiaste kinderen van de KidsRun, brachten de afgelopen tijd een prachtige bedrag van €138.332,- bij elkaar! Ik heb gerend voor mijn lieve schoonvader, omdat hij een echte vechter is tegen kanker en hij mij inspireert om een beperking van je lichaam niet als een belemmering in je leven te zien maar als een kans. Extra fijn om deze run dan ook op Vaderdag te kunnen lopen.

De run – deel 1 
Na een warming-up die ik maar half meedeed om alle energie te sparen, stonden we klaar bij de start. Het gaf zo’n kick om met de deelnemers daar te staan, dat ik dit stukje eigenlijk al emotioneel vond. Ik heb hier zoveel jaar naartoe geknokt om dit te kunnen ervaren, opeens is dan het moment daar. De lieve succeswensen kwamen via Twitter en Instagram binnen van jullie en dat gaf een extra boost. Ik werd uitgezwaaid door mijn lieve schoonvader, moeder en vriend en ging aan de slag. Even wennen was het wel om in zo’n grote groep te lopen in het begin, maar daarna werd het losser door de verschillende tempo’s en gaf Evy mij regelmatig een schop onder de kont. En halverwege even een appje sturen dat ik nog leef naar mijn vriendje en de zon begon lekker te branden, want ik had het nog niet warm genoeg ;) Het park liep heel lekker, het was een mooie omgeving en de ondergrond was fijn. Halverwege kwam ik nog een oud-collega van de H&M tegen, zo leuk! Ik weet alleen nog dat ik tussen het hijgen door zei dat we gauw gezellig moesten bijkletsen, maar dat het nu houden van een theekransje minder geschikt was haha. 

Deel 2
Tot de drie kilometer ging het heel lekker, maar daarna rende ik voornamelijk op karakter. Het was warm en ooh wat was ik dankbaar bij het zien van het 4 kilometer bord! Ik kon alleen maar denken aan alle lieve mensen die knokken tegen ziektes die maar niet hun lichaam uit willen, terwijl zij zo graag het leven willen (be)leven. Die gedachte gaf mij kracht, ik wou zo graag voor hen rennen en de pijn in mijn benen verdween als sneeuw voor de zon. Toen mijn schoonvader tweehonderd meter voor de finish riep dat de laatste loodjes een feit waren, voelde ik mijn benen niet meer en leek ik te vliegen. Overal applaus, camera’s en voornamelijk een grote deken van warmte en liefde. Ik kreeg kippenvel door mijn hele lichaam en naderde de streep. Ik wou zo graag onder die oranje boog door! So I did! 

Het bord toonde 32:48, een tijd waarmee ik als groentje heel blij ben en het smaakt naar meer! 

After 
Ik ben trots dat er zoveel mensen zijn die zich inzetten om samen kanker de wereld uit te knokken en dat er een geweldig bedrag is opgehaald. En nu tik ik twee uur na de run dit artikel en lig ik op de bank, terwijl mijn vriendje zo’n held is om lekker te koken. Poes pruttelt erop los van blijdschap en ik kan amper geloven dat ik het echt heb gedaan. Het is een soort roes, alsof het een droom was. Gelukkig hebben we de foto’s nog :) En de spierpijn die ik nu al begin te voelen haha. Ik wil jullie ongelooflijk bedanken voor de mooie reacties, bemoedigende woorden en overweldigende succeswensen. Dat gaf zo’n boost dat ik nu al niet kan wachten om de volgende run aan te gaan, maar eerst even opladen en bijkomen. In mijn agenda heb ik ook ruimte overgelaten voor terugvallen, want ik ga er wel vanuit dat ik wat meer klappen zal krijgen naar aanleiding van deze fysieke inspanning, maar het was het meer dan waard.