Precies vijf jaar geleden ging ik het revalidatiecentrum in, als kasplantje. Het was nu of nooit om mijn leven weer op de rails te krijgen. Ik kon mijzelf niet meer aankleden, lag dagen en soms weken achterelkaar op bed te staren naar het plafond en mijn wereldje bestond voornamelijk uit mijn bed en dierbaren om mij heen die voor mij zorgen. Met de keuze om het revalidatiecentrum in te gaan, zette ik alles op alles om mijn leven terug te krijgen. Nu, precies vijf jaar later, ben ik aan het afstuderen, woon ik samen, pak ik kansen die op mijn pad komen en leef ik het leven waar ik altijd van heb gedroomd. Maar dan nog beter. Ik vecht nog elke dag, maar nu is het anders. Ik mag het leven (be)leven.
‘Waar een wil is, is een weg. Alleen zijn er op die van mij nogal veel wegwerkzaamheden’, grapte ik regelmatig. Niets grappigs aan natuurlijk, maar dit noemden mijn mama en ik ziekenhuishumor. We hebben flink wat afgelachen in de kille gangen en onderzoekskamertjes van de ziekenhuizen op weg naar genezing. Jaar in, jaar uit zochten we naar oplossingen en middelen om mij te helpen. Maar ook naar aanleidingen van de klachten en steeds kwam er niets uit. Totdat ik de stempel CVS (het Chronisch Vermoeidheidssyndroom) kreeg waarbij er eindelijk duidelijkheid kwam. Ik werd ervoor opgenomen in het revalidatiecentrum de Hoogstraat in Utrecht waar ik veel tips kreeg hoe je omgaat met deze chronische beperking. Ook bouwde ik mijn reserves op en legde ik de lat elke week verder met een team van specialisten. Van zelfstandig aankleden tot met de bus rijden, staan in de keuken en fietsen; ik moest het allemaal leren.
Toen ik uit het revalidatiecentrum werd ontslagen, omdat ik letterlijk weer op eigen benen kon staan, begon de strijd pas echt. Want waar er eerst een team klaarstond om mij bij te staan wanneer het mis ging, stond ik nu in mijn uppie. Niet helemaal natuurlijk, want mijn mama en broertje stonden nog steeds dag en nacht klaar maar grotendeels moest ik nu bewijzen dat ik het wel echt kon. Ik deed enorm mijn best en genoot van het weer naar school gaan, vooral om mijn lieve vrienden weer te zien en ik absorbeerde de stof als een spons. Dankzij het vertrouwen van mijn geweldige decaan (die er tot mijn verdriet niet meer is, maar waar ik wel elke dag nog dankbaar voor ben omdat hij mij de juiste richting opduwde) heb ik mijn havo-diploma gehaald en kon ik studeren in mijn droomstad Amsterdam. De stad waarin ik opbloeide. You must want to fly so much that you are willing to give up being a caterpillar. Ik wilde niets liever dan die vlinder zijn.
Om dit artikel te kunnen schrijven, moest ik regelmatig stoppen aangezien de tranen mijn zicht blokkeerden. Het is simpelweg niet te bevatten wat er allemaal in zo’n relatief korte periode kan veranderen. In vijf jaar tijd heeft mijn leven zo’n andere wending gekregen én ik kan nu vooruit kijken. Ik heb een toekomst! Waar vijf jaar geleden de volgende dag al onzekerheid met zich meebracht, kan ik nu plannen maken, projecten aangaan en de toekomst tegemoet lachen. Hello beauty!
Momenteel studeer ik af (ha, zie je wel dat ik het kan? Stomme huisarts die dacht dat ik gek in mijn hoofd was en alleen schreeuwde om aandacht…) en een klein, maar niet onbelangrijk detail: binnen mijn vier jaar als student zal ik, als alles volgens plan verloopt, in juli mijn 8e certificaat/ diploma in ontvangst nemen. Ja, ik heb de tijd behoorlijk ingehaald en dat ziet er heel ambitieus uit, maar ik was soms net Hermelien (ja, uit Harry Potter) met de zandloper. Ik ben heel blij dat ik in deze periode alle kansen op mijn pad heb opgepakt, maar nu ga ik de tijd nemen om iets minder efficiënt te leven. Over elke handeling denk ik namelijk nog steeds dubbel en dwars na; dit kost zoveel energie om te realiseren en dit zoveel tijd, is dat wel handig? Of kan ik iets combineren zodat het minder kracht en tijd kost? En soms ben ik dan best teleurgesteld als het niet lukt, terwijl ik er toch zoveel energie in heb gestoken. Maar dat hoeft niet meer, want ik heb meer energie dan ooit en toch is het erin geslopen na al die jaren ziek zijn. Ik werk er nog elke dag aan om balans te vinden tussen werken en ontspannen. Met het werken zit het wel goed, nu het ontspannen nog.
Het gaat niet altijd even goed met mijn gezondheid, want er is nu ook Fibromyalgie bij mij geconstateerd wat de pijn verklaard, maar ik leer wel elke dag beter hoe ik met deze terugvallen moet omgaan en met de pijn kan dealen. Ik ben heel trots en blij dat ik mijn studie zal halen, want wat is die eindstreep dichtbij! De laatste loodjes zijn een feit en ik ga er nog even tegenaan.
Ik woon samen met mijn lieve vriend en wat doen we het leuk! Dat vind ik tenminste haha. Het gaat zoveel beter dan verwacht en we helpen elkaar flink vooruit. Uren kletsen, boodschapjes hier, schoonmaken daar, gek dansen bij het koken, de lakens van elkaar afpakken in onze slaap; ja, ik geniet ervan. Het zijn juist die kleine momentjes die mij extra gelukkig maken. En wauw wat hou ik van hem! Samen dansen we de toekomst tegemoet. Met Poes en Dino en Vissie natuurlijk. Hoe kon ik die nou vergeten.
Lieve allemaal, ik wil jullie ontzettend bedanken voor alle lieve reacties die jullie dagelijks achterlaten en de enorme boost en motivatie die jullie mij elke keer weer geven. Want jullie maken voor mij echt een verschil en ik hoop van harte dat jullie dit ook ontvangen én weer kunnen doorgeven in jullie omgeving. Ik weet dat er veel dappere lezeressen zijn die mijn blog volgen en die ook kampen met de klachten waarmee ik vocht en vecht. Als het kon, dan had ik alle pijn en vermoeidheid op mij genomen zodat jullie er geen last van zouden hebben, want ik gun het niemand. Helaas is dat niet mogelijk, maar we kunnen het wel voor elkaar lichter maken en ik hoop van harte dat we dat ook kunnen blijven doen. Ik ben heel trots dat ik zoveel lieve en sterke lezeressen heb die de lichtpuntjes blijven zien ondanks de moeilijke momenten. Wees lief voor jezelf en pluk de fijne momenten en ervaringen, maar weet ook dat je er nooit alleen voor staat.
