Quitters never win and winners never quit! Zaterdag 16 mei stond het met een gele markeerstift omcirkeld in mijn agenda: D-day. Op deze dag zou ik van mijn grote droom werkelijkheid maken door deel te nemen aan de Nike’s We Run Amsterdam. Mijn doel? De finish te halen en als het even kon onder de 1:10 uur. Inmiddels lig ik in bed en giert de adrenaline door mijn lijf en flitsen de beelden door mijn hoofd van het indrukwekkende parcours en mijn lieve vrienden die als verrassing bij de finish stonden. 16 mei 2015 zal ik nooit vergeten.

Klaar voor de start?
Weten jullie nog dat ik half januari aangaf mij in te schrijven voor de We Run Amsterdam? Wat klonk 16 mei 2015 toen ontzettend ver weg, terwijl het snel dichterbij kwam. Maar jullie kennen mij langer dan vandaag, voor alles komt een doordacht plan op tafel en dan maar duimen dat mijn lichaam (voor de nieuwe lezers; ik heb CVS en Fibromyalgie) geen roet in het eten ging gooien. Hup, de ingreep om mijn verstandskiezen te verwijderen werd verschoven voor na de run en toen zat er niets anders op dan van mijn woorden daden te maken. En dat deze 10km soepeltjes lopen tijdens de #WeRunAmsterdam niet uit de lucht kwam vallen, dat staat vast. Er hebben genoeg mensen tegen mij gezegd dat CVS en Fibromyalgie tussen de oren zitten, dankjewel daarvoor want dat gaf een extra motivatieboost. Of ik er kwaad om kan worden? Niet meer, ik heb het om kunnen zetten in kracht om over de finish heen te vliegen. Ik besloot te gaan lopen met Evy en ik ben ontzettend blij dat ik die beslissing heb gemaakt, daardoor zat ik binnen de twee maanden op de 5km en liep ik richting de tien toe ook gefaseerd en consequent. Maar de eerste les was al pittig, ik moest echt vanaf nul beginnen. Er was geen tijd voor smoesjes, anders zou de planning niet uitkomen en kon ik fluiten naar de finish…

D-day
De dag begon minder rustig dan ik in gedachten had, ik had veel pijn net als die hele week eigenlijk al, maar besloot er geen aandacht aan te schenken. Hup, lekker de focus op de fijne momenten en zo besloten Jord en ik nog een tante en oom op te zoeken, gezellig bij te kletsen en nog spulletjes te halen voor ons nieuwe huis (Yay, we hebben de gedroomde tuinkachel gekocht!). Thuis aten we gezellig, zette Jord nieuwe muziek op mijn telefoon en gingen we naar Amsterdam met mijn moeder en broertje. Samen met mijn voorbeeld en powervrouw mama ging ik de run lopen. Ook vriendinnetje Caroline liep mee, zo leuk! En mocht je trouwens iemand hebben gezien die even flink heeft gerockt met zijn dansmoves tijdens het event? Dat was mijn broertje, wat een talent heeft hij zo vet om te zien!

We Run Amsterdam 16 mei 2015
Eenmaal bezig met de trainingen voor dé run liep ik 2 keer eerder 10km. Ook leer ik elke dag mijn lichaam een stukje beter kennen, waardoor ik erop hoopte deze We Run Amsterdam uit te mogen lopen onder de 1:10 en ik kan alvast verklappen dat dat is gelukt! Ik heb echt alles gegeven wat in mij zat, ik perste de laatste energie uit mijn tenen en trok een sprintje bij de finish. Dit was mijn grote droom en ik had de run gerockt! Tranen stroomden over mijn wangen, kippenvel overal en mijn lieve mama stond mij al op te wachten. En opeens waren daar ook mijn lieve vrienden die mij kwamen verrassen, het was echt magisch. Het mooiste stuk van deze run vond ik het lopen door het Vondelpark, onder het Rijksmuseum door en het laatste stuk naar de finish. Ik was toen echt kapot, maar werd gedragen door jullie succeswensen en het gejuich van het publiek. Dat was écht zo indrukwekkend, ik vergeet dat nooit meer. Ook wil ik mijn trots uitspreken naar lieve Sophie die onwijs geknald heeft en Shirley die een geweldige inspiratiebron voor mij is geweest gedurende het trainen. Waar een wil is, is een weg en dat bewijst Shirley als geen ander.

Dankbaarheid in de puurste vorm
Terwijl ik dit typ kan ik het niet drooghouden. Een half jaar lang heb ik immers naar deze dag toegewerkt en hard getraind om dit te mogen bereiken en nu is het gelukt en voel ik pure ontlading en dankbaarheid. Dat mijn lichaam ondanks de beperkingen toch de kracht kon verzamelen om mij over die finish heen te krijgen. Dat lieve vrienden mij kwamen verrassen bij de finish (Lieve Rodolfo, Anneloes, Sjoerd & Steef: dankjewel voor het onvergetelijke moment, een eer dat jullie er waren zo lief!). Dat jullie mij zoveel succeswensen toestuurden waardoor ik niet eens de mogelijkheid had om op iedereen te reageren, terwijl het juist zo’n extra boost gaf. Dat mijn lieve moeder, vriend en broertje mij hierin zo hebben gesteund en altijd voor mij klaarstaan… Echt geen woorden voor, behalve dat mijn leven zoveel magischer is dan mijn dromen ooit waren.

Dankjewel Nike voor de fantastische organisatie en een méga knuffel en extra veel liefde voor iedereen die mij dit half jaar heeft gesteund in de weg naar de finish. Dankjewel!

Dreams don’t work unless you do! 

Welke uitdaging(en) ga jij de komende tijd aan?