De grootste uitdaging van mijn leven. Het begon met een voornemen en nu tikt de klok de minuten weg voor dé wedstrijd. 16 mei sta ik namelijk aan de start van mijn eerste 10 kilometer wedstrijd, de We Run Amsterdam georganiseerd door Nike. 16 mei is tevens de dag dat ik in Amsterdam zal finishen, al moet ik kruipen. En het allerleukste nieuws? Het kruipen is overbodig, want…
♧ De Mount Everest – Mijn voorbereidingen gaan ontzettend goed en ik had nooit durven dromen dat ik lichamelijk op een dag zo sterk zou zijn als nu. Voor de nieuwe lezers, ik heb CVS en Fibromyalgie, en ik moest van ver komen om te staan waar ik nu ben. Toch te bizar voor woorden dat ik vijf jaar geleden te moe was om naar school te gaan, om mijzelf überhaupt aan te kleden en dat ik afhankelijk was van anderen zelfs met eten en drinken? Ik heb nu echt het gevoel alsof ik bijna op het topje van de Mount Everest kom, dat ik straks volop mag genieten van het uitzicht en dat de weg er naartoe elke dag weer een te gekke meevaller is. Ik houd nog altijd rekening met terugvallen, om teleurstellingen te voorkomen omdat ik weet dat die erbij horen. Ik heb ze niet voor niets mijn hele leven lang moeten incasseren. Maar die finish komt opeens zó dichtbij dat ik er al over droom. Die droom gaat op 16 mei werkelijkheid worden, ik voel het!
♧ Verrassing van mijn lichaam – Dat mijn lichaam geweldige grapjes in zich heeft, dat weet ik inmiddels. Maar toch blijft het mij verrassen en ken ik mijzelf blijkbaar nog lang niet goed genoeg. Neem bijvoorbeeld afgelopen vrijdag. Ik liep na enkele dagen me iets minder te voelen lekker buiten in de zon op mijn gemakje en de eerste twee kilometers waren écht afzien. Toen ik er eenmaal doorheen was ging het steeds makkelijker en zo plakte ik er steeds een kilometertje aan totdat ik opeens zag dat ik er acht (!) had gelopen! Ik liep nog even door, ik had nog energie over en het ging ontzettend goed! Toch durfde ik niet verder, ik kon toch niet zomaar na nooit langer dan vijf kilometer te lopen zo dicht op de tien zitten? Ik besloot het lopen van de tien nog even uit te stellen, maar het is zo’n geweldig gevoel om te weten dat het mogelijk is! Dit was de eerste keer, het gaf echt kippenvel en het was de allermooiste verrassing die ik in tijden had gekregen. Een geweldig cadeautje van mijzelf aan… mijzelf ;)
♧ Mini Marathon Rotterdam – In de stromende regen, door hoosbuien en gigantische plassen zag je Anne en mij dit weekend vliegen naar de finish in Rotterdam. We deden namelijk mee met de Mini Marathon van Rotterdam, waar we 4,2 kilometer liepen. En het ging echt geweldig, voor we het wisten was de finish in zicht en het was te gek om hand in hand rennend over de streep te gaan! De boost die het gaf was onvergetelijk en ik hoop in de toekomst nog veel mooie hardloopparcoursen met Anne te mogen lopen! En lieve Anne, ik weet dat je dit leest, wów wat ben ik onwijs trots op je <3
♧ Een maand tot de finish – Ik ga ervoor, ik droom erover en ik ga het halen. Die finish 16 mei wordt geen eitje en het komt al helemaal niet uit de lucht vallen. De vraag is veranderd van Gaat ze de finish halen? naar In welke tijd zou ze de 10 km lopen?. Begin januari ben ik gestart met het trainen, het kwam als een voornemen waarbij iedereen mij waarschuwde voor de teleurstelling van het afmelden. Die afmelding is overbodig, want het gaat door! En nee, eerlijk is eerlijk, ik had dit ook niet verwacht, maar natuurlijk wel tot in mijn kleinste celletje van mijn teen gehoopt dat het zou lukken. Ook wist ik tegelijkertijd: elke training, elke stap vooruit: dát is winst. Na maanden trainen, elke dag werken aan mijn lichaam om aan te sterken en blessures te voorkomen, vele kilometers verder en prachtige ervaringen en vertrouwen in mijzelf rijker ga ik vol trots de 10 kilometer op 16 mei uitlopen. Tot bij de finish!
Ik kan niet wachten om het onmogelijke mogelijk te maken!
Dreams don’t work unless you do!
Liefs Dagmar
Follow me on Facebook ♧ Bloglovin ♧ Twitter