Op bovenstaande foto voel ik mij héél gelukkig, ik word er omringd door lieve en inspirerende vriendinnen met een hart van goud. Wist je dat ik hen middels het bloggen heb ontmoet? En wist je dat ik mijn beste vriendinnetje Anne ook door het bloggen heb leren kennen? Heel bijzonder, vooral als je je bedenkt dat ik een paar jaar geleden nog niet eens de telefoon op durfde te nemen, omdat ik zo verlegen was en ik deze lieverds heb ontmoet via het internet. Ik ben niet altijd de makkelijke prater geweest die ik nu ben, ik was namelijk heel verlegen.
Onzeker
Ik was heel onzeker, laat ik daarmee beginnen. Mijn gezondheidssituatie (ik weet nu dat ik CVS en Fibromyalgie heb) was jarenlang een groot vraagteken en artsen vertelden mij zelfs dat ik mij aanstelde en dat de pijn en vermoeidheid niet bestonden. Als je dat op jonge leeftijd regelmatig hoort, dan word je onzeker over wat je écht voelt. En mijn gezondheid vormde een grote onzekerheid, ik kon immers weinig en lag maanden op bed. Als mensen met zoveel wijsheid, ervaring en kennis in de zorg zulke woorden tegen je gebruiken, dan maakt dat indruk. Ik begon te twijfelen en werd onzeker over mijn lichaam, stelde ik mij misschien toch aan? Hadden ze gelijk?
Contact
Ik vond contact leggen lastig. Werd ik gebeld, dan drukte ik het gesprek liever weg of zette ik mijn telefoon uit. Een nieuwe situatie? Brr… ik kreeg er rillingen van en lag er nachten van wakker. Zouden anderen mij wel aardig vinden? Was ik wel leuk genoeg? Kon ik iedereen wel bijbenen of zouden zij mij ook een watje vinden? Ik heb een geweldige moeder die in mij geloofde, wat de artsen ook zeiden en hoe slecht ik mij ook voelde; zij wist mij op te peppen, kracht te geven en in de juiste richting het duwtje te geven dat ik nodig had om de stap vooruit te maken. Oh wat vond ik die onzekerheid lastig, maar ik wou niets liever dan er vanaf komen, het leven aanpakken en herstellen! Ik wou die artsen laten zien dat ik echt wel een doorzetter was, geen mietje die bij het minste opgaf. En zo ging mijn pijngrens van hoog naar extreem hoog, maar ik zou niet opgeven. Nooit niet.
Studeren
Ik sla even een jaartje over, het jaar waarin ik de diagnose CVS kreeg, ik heb gerevalideerd en mijn Havo-examen deed. Dat jaar heeft mij ontzettend gevormd, ik had het nodig om aan te sterken en de ‘echte’ wereld weer in te stappen. Voorheen vormde mijn bed immers mijn wereld, maar na mijn examenjaar werd alles anders. Die nieuwe situatie van studeren deed mij eerst ongemakkelijk voelen, maar ik gaf mijzelf de tijd om te groeien en te wennen. Niet alleen kon ik met een schone lei beginnen, ik ging ook nog eens van een dorpje onder Utrecht naar de grote stad Amsterdam! Dit was een méga stap voor mij en er ging een wereld voor mij open: ik bloeide helemaal op. Van verlegen meisje en kasplantje naar ambitieuze vrouw die het verschil wilde maken. Tijdens mijn studie pakte ik álle kansen die op mijn pad kwamen, mijn enige eis: het moest goed voelen. Ik deed voortaan alles waar ik energie van kreeg en zo bleef ik mijzelf voeden met kennis, nieuwe mogelijkheden en werd ik dagelijks verrijkt. En ik genoot. Ik genoot van de berg aan lichtpuntjes die ik dagelijks mocht beklimmen en bewonderen. Het was zo overweldigend!
Spread the love
Hard werken werd beloond en ik kwam door mijn studie in contact met inspirerende personen die mij lieten groeien. Ik werd omringd door inspiratiebronnen en sloeg alle levenslessen zorgvuldig op. Ik kon onmogelijk al die warmte, kennis en verrijkende inzichten voor mij houden en besloot het te delen. Eerst met familie, toen vriendinnen en vervolgens klasgenoten en docenten en nu ook middels mijn blog. (Bovenstaande foto is gemaakt toen ik als panellid gevraagd werd te presenteren voor 400 ambitieuze studenten tijdens de Beroepsoriëntatieweek aan de HvA) Deze kring werd steeds groter en ik voelde dat mijn stem een verschil kon maken, als ik maar handelde vanuit m’n hart. Als ik maar dichtbij mijzelf bleef, dan ging praten (en schrijven) mij makkelijker af.
Van verlegen meisje naar lachende levensgenieter
Ik durfde eerst niet de telefoon op te nemen, was te verlegen om met vreemden te praten, kon de moed niet verzamelen om contact te leggen… Nu organiseer ik regelmatig workshops en events, geef ik vaak presentaties, bel ik onbekenden lachend op voor mijn werkzaamheden in de PR en marketing en vind ik het geen probleem om het ijs te breken in een groep vol vreemden van elkaar. En op een event met bloggers? Dat voelt keer op keer als een feestje, omdat de klik zo snel aanwezig is. Ook vind ik het geweldig om met lezeressen in contact te komen (jullie comments, berichtjes en mailtjes zijn zo bijzonder om te ontvangen, dankjewel!). Ik word als spontaan, oprecht enthousiast en toegankelijk bestempeld en ik doe nog elke dag wat goed voelt door te luisteren naar mijn hart. Maar weet dat dit niet altijd zo geweest is, ook ik kom van ver en heb moeten ontdekken wat het beste past en hoe ik mijzelf kan laten groeien. Dit ging met vallen en opstaan, het was nog een heel avontuur! Ik heb nu oprecht heel veel plezier in het leven en ik kan ontzettend genieten van alle lichtpuntjes om ons heen. Verlegen zijn behoort voor mij tot de verleden tijd.
Wees niet bang om jezelf te laten zien, om je eigen stem te laten spreken en om je mening te delen. Handel vanuit je hart, vertrouw op je gevoel en blijf dichtbij jezelf, dan ben je altijd goed genoeg zoals je bent, twijfel daar niet aan <3
Had je verwacht dat ik heel verlegen was? En ben of was jij het ook?
Liefs Dagmar
Follow me on Facebook ♧ Bloglovin ♧ Twitter
