Voor mijn oudste zoon, Lucas van vier jaar, start ik de online meeting op zodat hij met de juf en klasgenootjes kan videobellen. Ondertussen vermaak ik de jongste, Simon van 10 maanden, die eigenlijk ook graag mee wil kijken om te ontdekken wat Lucas doet en die toe is aan zijn ochtendslaapje. Papa maakt zich klaar voor de online vergadering aan de eettafel en ik denk aan mijn eigen deadlines, de boodschappen die gedaan moeten worden en wat we vandaag kunnen ondernemen om de kinderen voldoende uitdaging te bieden. Ondertussen breekt de aannemer de badkamer af, want de verbouwing verplaatsen was niet mogelijk vanwege de lekkage. De dag is net begonnen, het is een maandag tijdens de lockdown en ik ben moe. Ik heb maar 4 uurtjes geslapen, omdat ik vannacht gewerkt heb om de deadline te halen. Overdag zorgen we voor de kids nu de scholen dicht zijn en Jord springt bij wanneer dat kan tussen de werkzaamheden door. Met mijn onderneming ben ik iets vrijer om de uren in te delen, maar de balans is ver te zoeken. En dat is vol te houden als je uitzicht hebt op betere tijden, maar het perspectief wordt niet gegeven. Als moeder van twee jonge kinderen met een eigen onderneming, deel ik graag een eerlijk dagboekje uit de lockdown met jou. Lees je mee?
De sluiting
Met alle liefde, warmte en aandacht zorg ik voor mijn kinderen. Ik hou van hen met heel mijn hart en ik ben onwijs trots op mijn twee lieve jongens. Ook ben ik ongelooflijk dankbaar dat ik hun moeder mag zijn, want ze maken mij elke dag intens gelukkig. Deze onvoorwaardelijke en oneindige liefde die ik voor hen voel, staat los van deze gehele situatie waarin we ons nu bevinden. Een tijd waarin we al weken 24/7 samen thuis zijn. De lockdown waarbij zelfs de scholen en opvang gesloten zijn. Een onwerkelijke situatie, wie had ooit gedacht dat we ons hierin zouden bevinden? Lucas genoot begin december zichtbaar van zijn eerste weekje als kleuter op de basisschool waarin hij uitgedaagd werd op zijn niveau en heerlijk kon samenzijn met leeftijdsgenoten. Spelen, leren, ontdekken en beleven. Hij kwam stralend thuis vol verhalen. En thuis zouden we nog weken zijn.
Perspectief
Twee jonge kinderen waar we met veel plezier, liefde en aandacht voor zorgen. We willen niets liever dan dat zij in rust, goede gezondheid en warmte mogen opgroeien in de richting die goed is voor hen. Toch keek ik ongelooflijk uit naar de maand december, het zou een maand worden waarin ik meer ruimte voor mijzelf mocht krijgen (op de dagen dat Lucas naar de basisschool gaat) om te groeien met mijn onderneming. Een tijd waarin ik van mijn ideeën werkelijkheid mocht maken na een intens jaar en mijzelf (en daarmee mijn bedrijf) mocht ontwikkelen. On hold door de lockdown. De sluiting van de scholen en de opvang raakte ons hard. Hoewel er op werk veel begrip was, ging het wel door. Bij een vakantie werk je er naartoe, is er een overdracht en je weet wanneer het eindigt. Je kunt je volledig focussen op de kids en samen plezier maken, opladen en ontspannen. Je wordt wellicht zelfs verrijkt door een andere omgeving en kunt volop genieten. Nu wisten we dat we door moesten, dag én nacht. Met kids, het huishouden, het werk en elkaar (terwijl we inmiddels bijna een jaar samen vanuit huis werken). Voor hoelang? Niemand die het ons kon vertellen. We zetten onze schouders eronder en gaven alles. Voor elkaar, voor onze kinderen, voor werk.
Vandaag en morgen
Bij het wegvallen van de scholen en opvang, moest ons gezin blijven staan. Elke avond vroeg ik mijzelf af wat ik de kinderen graag wil meegeven aan inzichten, lessen, gevoel, belevenissen en ervaringen. En de volgende dag ging ik ermee aan de slag. We bouwden hutten, leerden koken en bakken, ontdekten verschillende vogelsoorten, luisterden naar verhalen van Freek Vonk, lazen boeken, leerden schrijven, deden mee met online activiteiten georganiseerd door musea en zorgden voor elkaar. We ontdekten alle hoekjes van het huis, herbeleefden speelgoed en werden toerist in eigen stad. Een dag was geslaagd als we gezond hadden gegeten, lekker hadden gespeeld, buiten mochten zijn en we de kids met een glimlach in slaap zagen vallen. Ver vooruit keken we niet. We leefden vandaag, bewust in het hier en nu. En een beetje morgen. Als ik ’s avonds op de bank plofte en mijn laptop open klapte om te werken, besefte ik pas dat dit het eerste moment was dat ik echt even kon rusten. Lichamelijk dan, want mentaal moest ik nu alles geven. In een korte tijd bergen verzetten, zodat ik enigszins op tijd kon slapen en de volgende dag weer alles mocht geven voor de jongens. Ik grapte dat we ongelooflijk efficiënt uit de lockdown zouden komen en verlangde ondertussen met heel mijn hart naar dit moment.
Gezond, gelukkig en samen
Ik stelde mijzelf vragen. Hoe wil ik later met mijn gezin terugkijken op deze lockdown ? En hoe moeten we deze lockdown invulling geven? Thuisonderwijs van een kleuter en thuiswerken combineren met een baby, een badkamerverbouwing, weersomstandigheden die het buitenleven minder aantrekkelijk maken en ten slotte de avondklok. Wat te doen? Blijven ademen en ruimte creëren. Focussen op wat wél kan en de energie hoog houden. Gezond en gelukkig blijven en de dag nemen zoals deze komt. Toegeven aan de emoties, want deze mogen er zijn. Het samen aangaan, doen wat je kunt en elkaar versterken. Doorgaan en ademen. Liever zijn voor jezelf. En perfectie heb ik tijdens de eerste lockdown alvast losgelaten. Go with the flow en dankbaar terugblikken op wat er op ons pad mocht komen. De ene dag na de andere dag ging voorbij en we hadden het goed. We leerden, werkten, groeiden, speelden, zorgden, lachten en we hielden vol. Hoe ver de balans ook te zoeken was en hoe moe we ook waren; we beseften elke dag opnieuw dat we gezond, gelukkig en samen zijn.
Verrassende momenten
In de categorie dit-verwacht-je-niet-bij-het-ouderschap, liet Lucas aan zijn juf tijdens videobellen zien waar hij zijn schoolopdrachten maakt. ”Kijk juf, dit is dus mijn flexplek”. En als hij tegen Simon met een accent ”Lekker gewerkt, maat!” roept, weet ik in ieder geval ook zeker dat de badkamerverbouwing effect had op zijn vocabulaire.
Breekbaar
Er waren dagen dat ik de wereld aan kon en ik met gemak de kids vermaakte en verzorgde, het huis aan kant was, we lekker en gezond konden eten, de ene na de andere deadline werd gehaald en ik met vriendinnen belde terwijl ik tussendoor de juf updates stuurde over de vorderingen van Lucas zijn schoolwerkjes. Dankbaar kon ik terugblikken op wat de dag ons had gebracht. En als ontspanning maakte ik moestuinplannen voor het komende seizoen. Er waren ook dagen en nachten (gezien ik dagelijks rond 02:00 mijn werk afrondde) waarin schuldgevoel overheerste, het balanceren teveel werd, ik mijn familie in Polen miste en waarop alles in mij schreeuwde dat deze hele lockdown óók een ongezonde situatie is. En dan te bedenken dat we het als gezin eigenlijk nog zo goed hebben. We zijn gezond, hebben elkaar en we hebben momenteel geen financiële zorgen. Zoveel om dankbaar voor te zijn waardoor we wél worden omringd. Maar de intense dagen, heftige maatregelen en gebrek aan perspectief breken je op.
Groen licht, maar code rood
Ik schrijf dit artikel overdag (hoera!), want de scholen zijn weer open. Althans, Lucas heeft 5 schooldagen achter de rug en morgen is alles weer gesloten. Dit keer door code rood, maar wat zijn we al ongelooflijk dankbaar voor de schooldagen die zijn geweest. Zouden we de eerste generatie worden die school meer dan ooit gaat waarderen? Ik hoop het, want wat is het toch eigenlijk een indrukwekkende plek waar je mag leren en groeien om verder te komen dan waar je nu staat. We koesteren wat er wél is, waaronder de extra tijd die we als gezin hebben gekregen tijdens deze lockdown. De broertjes die zo’n mooie band hebben opgebouwd, alle ontwikkelingen van de jongens die we van dichtbij mochten beleven, hoe we in goede gezondheid de dagen zijn doorgekomen en dat we toch elke dag zoveel leuks konden ondernemen in en om het huis. We did it!
Ademruimte
De opening van de scholen en opvang geeft ons ruimte. We kunnen weer (overdag) werken, opladen en ontspannen om de kinderen dankbaar in onze armen te sluiten na een school- en/of opvangdag. We zijn efficiënter dan ooit, maar ook vermoeid. We hebben alles gegeven en het heeft tijd nodig om de reserves aan te vullen met energie. Langzaamaan komen de balans en rust terug. En daarmee ook de creativiteit, structuur, nieuwe ideeën, gezonde gewoontes en ruimte om te voelen. We bloeien allemaal op en komen dankbaar en verrijkt thuis met verhalen. Waar we het leven vieren met z’n vieren.
Voor jou
Wat komt er toch veel op ons af. Veel veranderingen in een korte tijd, veel maatregelen, veel belemmerende gedachtes die daardoor ontstaan, veel angstige termen die worden gebruikt in de media en veel impact die het op onze levens heeft. Naar omstandigheden gaat het goed met ons, maar ook ik ben onzeker, moe, soms angstig en ervaar het als een intense tijd. Je kent mij misschien als iemand die positief in het leven staat, maar dat betekent niet dat ik altijd positief ben. Het lukt mij om vaak op een andere manier naar een bepaalde situatie te kijken, maar dat neemt niet weg dat er in deze periode veel speelt. En dat het heftig is. Ik hoop met heel mijn hart dat het goed met je mag gaan. Dat je een weg mag vinden door de maatregelen en lockdown heen en dat je je leven kleur mag geven op een manier die goed is voor jou. Dat je elke dag mag doen waar je blij van wordt en dat je in goede gezondheid de toekomst tegemoet kunt wandelen met dierbaren. Wat mag je trots zijn op waar je nu staat, let op jezelf en elkaar.
