Opeens was daar onaangekondigd het moment dat de speen ons leven zou verlaten. Vrijdag bleek de speen namelijk kapot te zijn. Ik ontdekte de gigantische scheur in het speentje gelukkig net op tijd en toen stond ik voor een keuzemoment. Eigenlijk voelde het al veel langer als een tijd waarin de speen prima afgebouwd kon worden, maar ik wist simpelweg niet waar te beginnen. Ik had mij nog niet ingelezen en was dit van plan zo snel mogelijk te doen. Toen kwam daar vanzelf het moment dat ik geen alternatieve speen bij mij had en het nog even duurde voordat we thuis waren. Tijd genoeg om er met Lucas over te hebben dat hij overduidelijk kapot was. De speen afleren hebben we op een drastische manier in onze schoot geworpen gekregen en… het speenloze bestaan is aangebroken! Lees je mee hoe ik het heb aangepakt?
De speen – Hoe de speen in ons leven kwam
Lucas gebruikte in de eerste weken geen speen. Hij viel vanzelf in slaap en er waren geen momenten dat we dachten aan het aanschaffen van een speen. Deze hadden we dan ook niet in huis en we misten de speen ook niet, want we zagen toen niet welk positief effect het op Lucas kon hebben. Toen Lucas naar de opvang ging, werd er gevraagd naar zijn speentje. Omdat Lucas ook zijn eerste tandjes kreeg, dachten we dat een speen misschien verlichting kon geven. Hij duimde niet en beroemde bijtring Sophie de Giraf vond hij niet interessant genoeg. Toen kwam de speen ons huis binnen en deze is sindsdien niet meer weggegaan. Natuurlijk is het ondertussen een ander exemplaar die meer op de fase is gericht waarin Lucas zich nu bevindt, maar we kunnen zeggen dat de speen ons door heel wat momenten heen heeft geholpen. Denk bijvoorbeeld aan al die keren dat we met Lucas hebben gevlogen, toen kwam de speen erg goed van pas en mede daardoor verliep het erg soepel. Yes, we zijn de speen achteraf gezien erg dankbaar!
De speen afleren. Waar begin je?
Al vele malen spookte het door mijn hoofd. Hoe leer je de kleine af dat de speen niet meer nodig is? De speen was al een langere tijd eigenlijk zo goed als overbodig, maar uit gemak bleef hij toch in huis. Wij moesten als ouders er stappen in nemen en dat voelde… spannend en onzeker. Je moet erg standvastig zijn en natuurlijk is Lucas aan de speen gehecht geraakt en hij is slim genoeg om er 1001 keer naar te vragen. Ik stond op het punt om het gebruiken van de speen af te bouwen, zodat hij deze steeds minder zou benutten. Zo had ik bedacht dat de speen in bed zou blijven liggen en deze niet meer mee mocht naar beneden bijvoorbeeld. Vanzelf zou het gebruiken van de speen tot het minimum worden gereduceerd, totdat de speen onopgemerkt het huis zou verlaten. Leuk plan, maar de uitvoering was treurig. We waren er zelf niet zo consequent mee als we wilden zijn, zo had ik de speen bijvoorbeeld steeds mee voor ‘noodgevallen’. Daar ontstond natuurlijk ook het scheurtje van het plan, want de definitie van ‘noodgeval’ werd vager en vager totdat we bij de huidige situatie bleven steken. Nogmaals: leuk plan, maar gezakt in de praktijk. Tot zover het afbouwen en afleren van de speen. Wat nu?
De 2e verjaardag – deadline van de speen
Ik geef het eerlijk toe, noem het woordje deadline en ik zet alles op alles om de deadline te halen. Toen de speen kapot bleek te zijn, stond ik voor een cruciaal keuzemoment. Ik besloot het gewoon maar echt op mijn manier te doen, want dat afbouwen was niet aan mij besteed en had ik ook via via via. Wat mijn manier dan is? Geen idee wat mijn stijl is in het moederschap, maar ik vind het belangrijk dat ik Lucas zie als een gelijke en hem uitleg wat er speelt zoals ik ook zelf de informatie had willen ontvangen als ik er blanco in had gestaan. De informatie deel ik op een versimpelde manier, waarbij ik goed blijf kijken naar hoe Lucas zich gedraagt, welke signalen hij met mij deelt en wat hij zelf duidelijk wil maken. Door met elkaar te communiceren en naar elkaar te luisteren, lukt het ons meestal om het voor elkaar heel fijn te maken. Het voelt goed en ik weet niet of dit een bepaalde stijl is in het ouderschap (ik lees alles wat los en vast zit, maar over het moederschap heb ik heel weinig gelezen en doe ik dus vooral wat goed voelt voor Lucas en mij) maar het lijkt voor ons heel fijn te werken. Ik had een brief gekregen van het consultatiebureau met een vragenlijst die bestemd is voor de afspraak rond het 2e levensjaar van Lucas. Daarop stond de vraag of Lucas nog duimde of een speen gebruikt. Ik wou er graag ‘nee’ op antwoorden (na jaar 1 schijnt de speen niet meer nodig te zijn en bij langer gebruik negatieve bijeffecten met zich mee te brengen), maar of het haalbaar zou zijn? De deadline naderde… Speenloos op zijn tweede verjaardag leek mij een geweldig streven.
Hoe de speen verdween
Toen de speen kapot was verklaard door zowel mij als Lucas, legde ik hem rustig uit wat er precies aan mankeerde. Ik gebruikte termen als ‘stuk’, ‘kapot’, maar ook ‘dank je wel speen’ en ‘doei lieve speen’. Tenslotte was de speen ook getransformeerd tot een soort mini held die ons leven een stuk makkelijker heeft gemaakt. Aangezien Lucas zelf vieze of kapotte spulletjes in de prullenbak doet, leek het moment zich ook perfect te lenen voor de mijlpaal waarop Lucas zelf de speen in de prullenbak zou gooien. En zo geschiedde. Met een zachte plof belandde de speen na enige uitleg en samen te zwaaien in de bak. Ik beloonde de speen met een afscheidsspeech en zo was de uitvaart van de speen een feit. Daarna moest Lucas naar bed voor zijn middagslaapje. De eerste keer zonder speen slapen… Ja, daar keek ik dus echt tegenop! Haha, ik wist zelf niet eens dat het zo’n ‘ding’ was geworden in ons leven. Ik legde na ons ritueel Lucas in zijn bedje en natuurlijk vroeg hij er héél vaak naar. Ik vond het belangrijk om hier op elke vraag serieus op in te gaan en nam zijn probleem serieus. Met een knoop in mijn maag, bleef ik herhalen hoe vervelend het is dat de speen stuk is en hoopte ik erop dat hij het zou accepteren. Hij was er verdrietig om en dat mag ook, hij was er niet voor niets zo aan gehecht en deze drastische manier kwam ook behoorlijk uit de lucht vallen. Voor ons als ouders was het zelfs een verrassing, maar wel eentje die goed bij ons gezin bleek te passen. Het slaapje verliep verder zoals deze altijd ging en ook de volgende nacht ging traanloos. En zo verdween bij ons de speen!
Ik moest alleen wel een beetje lachen toen Lucas na de eerste speenloze nacht op ernstige toon zei bij het ontwaken ‘Speentje stuk, speentje huilen van kapot. Speentje in prulbak.’ Met zijn geheugen is in ieder geval niks mis. Op naar het speenloze tijdperk! En ik verheug mij om het vinkje te zetten, want de deadline is gehaald. Ik hoop dat je het leuk vond om mijn eerlijke ervaringen te lezen hoe de speen afleren bij ons in eerste instantie is gefaald en hoe het opeens toch lukte. Ook ben ik erg nieuwsgierig hoe dat bij jou/ jullie is gegaan, is het afbouwen en afleren voorspoedig verlopen of vond je het ook spannend?
Veel liefs, Dagmar
Follow me on Facebook ☆ Bloglovin ☆ Twitter ☆ Instagram ☆ Mijn boek Liever met lef