Eindelijk was de loodgieter weg na het plaatsen van het tuinkraantje. (Meer over hoe ik ontdekte dat ik zwanger was kan je hier lezen).Uitgerekend vandaag moest het geïnstalleerd worden en ik telde de minuten af voordat hij zou vertrekken. Het is een aardige man daar niet van, maar ik had wel wat beters te doen: boven naar de positieve testen staren bijvoorbeeld. ‘1-2 weken zwanger’ informeerde de digitale variant mij en ik plofte op bed. Ik proefde het zout van de tranen op mijn lippen. Onze grote wens was vervuld! Hoe vertel ik dit aan Jord?
Ik pakte uit automatisme mijn telefoon, maar bellen was natuurlijk geen optie: hij moest eerst veilig thuiskomen uit zijn werk. Ik besloot er een speciaal moment van te maken: een picknick op de locatie waar we de trouwfoto’s zouden maken van onze bruiloft. Daar moesten we toch nog naartoe om te bewonderen welke plekken geschikt zouden zijn, een ideale lokker om hem mee te krijgen naar deze sprookjesachtige omgeving. Ik liep naar de winkel voor verse broodjes, beleg en lekkere drankjes: alcohol vrij uiteraard. Ook kocht ik nog een rompertje met daarop ‘Daddy’s little star’. Eenmaal thuis pakte ik de positieve testen in met het rompertje en een kaart voorzien van sterretjes en de tekst We love you to the moon and back. Toen kon het wachten beginnen. YouTube-filmpjes, het lezen van blogs en regelmatig kijken op social media vormden de afleiding. Ik werd gebeld door Jord dat hij een onwijs drukke dag had en iets later zou komen vanwege het afronden van de werkzaamheden. Met moeite reageerde ik zo neutraal mogelijk dat ik hoopte dat hij snel thuis zou komen. Vervolgens kwam het appje dat hij ook nog eens in de file was beland en hij alles behalve een relaxte dag had gehad. Ook ik was ondertussen verre van ontspannen, straks mocht ik hem vertellen dat we in verwachting zijn van een kleine! Hij zou vader worden en hij wist nog van niks!
De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik de auto voor de deur hoorde stoppen. We kusten, ik nam het stuur over en zei dat ik een verrassing had. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt, maar hij durfde er niks over te vragen. Onderweg vertelde hij mij over zijn werkdag en ik antwoordde afwezig, terwijl we eindelijk de parkeerplaats opreden van de Soesterduinen. Perfect getimed, want de zon begon langzaam onder te gaan. Jord maakt zelden selfies, maar nu moest hij per se met mij en de ondergaande zon op de foto. Ik kon alleen maar denken aan het idee dat dit de laatste foto zou worden waarop hij nog in onwetendheid zou zijn zoals je ook ziet op mijn semi spontane blik op bovenstaande foto. Hij genoot zichtbaar van de mooie omgeving en we besloten onder een boom het kleed uit te spreiden. Ik verdeelde de broodjes en drankjes en toen overhandigde ik hem het cadeau. Hij keek verbaasd op. Ik fluisterde dat hij het maar snel open moest maken, want ik kon echt niet meer langer wachten.
Hij scheurde het papier eraf en hij vroeg zich hardop af wat hij met drie markeerstiften moest. Ik barstte in een zenuwachtig lachje uit en toen zag hij dat het geen markeerstiften waren, maar drie positieve testen! Zijn mond viel open en zijn ogen schoten vol. We knuffelden en ik vertelde hem dat hij de beste papa van de wereld zou worden. Hij was zo trots, blij en dankbaar dat het ons was gegund! Het rompertje vond hij fantastisch en we keken hoe de zon steeds verder onderging. Het idee van de picknick was in theorie erg leuk, maar je begrijpt dat wij uit enthousiasme en geluk geen hap meer door onze keel kregen!
Veel liefs, Dagmar
