Zoals de titel van dit artikel luidt: tegenwoordig is het bij ons feest. Feest bij elk scheetje welteverstaan. En laat ik vooropstellen dat ik niet had verwacht zo’n moeder te worden die zou gaan juichen bij elke efficiënt gevulde luier. Laat staan wanneer onze zoon een boertje laat, de bodem van de fles in zicht is of wanneer hij weer een uurtje extra heeft geslapen. En doet hij mij na bij het uitsteken van de tong of toont hij zijn glimlach met hoge smeltfactor? Dan bestellen we nog een confettikanon extra om het te vieren! Nee, zo’n moeder zou ik toch nooit worden?
Inmiddels kan ik ook niet ontkennen dat ‘mijn rolletje van mijn telefoon’ vol zit met duizenden foto’s van Lucas, ik in de woonkamer de vreemdste dansjes en liedjes verzin om hem te entertainen en we regelmatig lekker op de bank knuffelen en ‘samen kletsen’. Dit laatste blijkt in de praktijk stiekem toch eigenlijk meer een monoloog van mij te zijn inclusief verschillende vreemde stemmetjes waarbij Lucas af en toe zijn hersenspinsels met mij deelt middels zijn antwoord ‘Argh’ (qua uitspraak de beste vorm van de Gooische R allertijden).
En toen werd het nacht. Vanuit zijn ledikantje klonk eerst gebrabbel, vervolgens gesmak en toen kwam de sirene. Slaperig stapten we uit bed, keken we glazig naar de wekker en… wacht even! HOE LAAT IS HET? Op dat moment kon de hele straat genieten van onze pyjama party, want onze kleine had voor het eerst doorgeslapen! Dat dit tijdstip zelden voor zijn komst werd gezien in het weekend, maakte voor ons niks uit; Lucas heeft de volgende ochtend slapend gehaald en wij voelden pure trots. Euforisch en uitgerust begonnen wij aan deze mooie dag. Dat de volgende nacht toch nog werd onderbroken door een voeding is daarom even bijzaak. Elke nacht is winst!
Ook had ik niet verwacht elke minuscule mijlpaal van Lucas groots te vieren, maar ik word overspoeld door de clichés die waar blijken te zijn én door een golf van liefde. En als ik in mijn glazen bol kijk, dan zie ik mijzelf al staan bij de opvang. Nog even achteromkijkend naar haar lieve, kleine mannetje. Loslaten. Haar ogen gevuld met tranen, haar wangen vol zwarte vegen van de mascara. Nee, zo’n moeder zou ik toch nooit worden? Jawel. Want ik ben trots en dankbaar dat hij bij ons is, maar geniet ook dubbel en dwars van de tijd die ons gegeven is. Want ik ben toch zo’n moeder geworden die shoppen voor haar kleine zoveel specialer vindt en die zichzelf daarbij een beetje vergeet. Laat dat ‘beetje’ eigenlijk maar weg. En ook eentje die zichzelf liever wegcijfert dan dat haar zoontje iets tekort komt. Bovendien ben ik een moeder geworden die de tijd stil zou willen zetten, haar kleine te snel vindt opgroeien en hem voor altijd zou willen beschermen tegen onrecht en onrust van buitenaf. Oh boy, in twee maanden tijd heeft hij van mij een moeder gemaakt die onvoorwaardelijk van hem houdt en die tot over haar oren verliefd op hem is. En die liefde vieren we samen elke dag, want elke dag met hem is er eentje met een gouden randje. The littlest feet make the biggest footprints in our heart ☆
Liefs, Dagmar
Follow me on Facebook ☆ Bloglovin ☆ Twitter
